Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych to obchodzone od 1 marca 2011 r. święto państwowe. Jednak jego historia sięga czasów wcześniejszych. Już w 2001 roku Sejm Rzeczypospolitej Polskiej podjął uchwałę, w której uznał „zasługi organizacji i grup niepodległościowych, które po zakończeniu II wojny światowej zdecydowały się na podjęcie nierównej walki o suwerenność i niepodległość Polski”. W ten sposób władze polskie uhonorowały tych, którzy mimo pozornego „wyzwolenia” nie złożyli broni, a podjęli walkę z nowym, komunistycznym okupantem. To oni swoją postawą pokazywali, jak bardzo potrzebna jest dalsza walka o duchową i fizyczną niepodległość, zwłaszcza, iż okupant wydał walkę pamięci i tożsamości. Chciał urobić nowego człowieka, skrojonego na miarę wyzutego z ducha a podległego materializmowi i fałszywie interpretowanej równości. Homo sovieticus miał być pomnikiem krwawych rządów sowieckiego hegemona, troglodytą bez korzeni, poddańcem i sługą rewolucji zła, wyzbytym honoru i samodzielnego myślenia.
Jak ta walka kształtowała się w kontekście duchowym i jakie było jej znaczenie dla nas pięknie podkreślał w porannej Mszy Świętej odprawionej w intencji ojczyzny ks. proboszcz Paweł Anusiewicz. Szkoda, że wysłuchali nieliczni...
W tym roku święto ma inny charakter niż w latach poprzednich. Upływa w cieniu wojny na Ukrainie, gdzie nasi sąsiedzi walczą z najeźdźcą, z którym wyklęci walczyli do końca.
